Inspired

Vandaag had ik om 10:00 uur de eerste afspraak. Dus ik sliep heerlijk uit en bereidde me voor op … de eerste douche. Het is een oude douchekop uit de muur en ik twijfelde of hij het deed. Na eerst een paar stralen vies bruin water kwam er gelukkig “helder”  water uit … uiteraard koud. Je bent opslag klaar wakker ! Best wel heerlijk.

Om 10:00 uur zat ik terug in de bibliotheek alwaar ik zou spreken met de leraren/ leraressen over wat hun motiveert om dit werk bij St. Mary Kevin te doen. Vaak voor weinig geld waarbij ze wel onderdak en eten krijgen vanuit het weeshuis. Het was voor mij heel moeilijk voor te stellen wat mij zou motiveren als mijn werk me 10% van mijn salaris zou betalen en me een piepklein bouwval aanbood met daarbij iedere dag hetzelfde eten en weinig privacy. Bewondering had ik op voorhand maar dat is tijdens deze inspirerende meeting alleen maar gegroeid.

Rosemary (de oprichtster) kwam er ook bij zitten en we begonnen met een gebed. Daarna werd alle aandacht op mij gevestigd … alsof ik het allemaal wist en kwam vertellen?! Ik had een vragenlijstje voorbereid en ben begonnen om mezelf voor te stellen. Daarna zijn we het hele rondje langs gegaan van het schoolhoofd, Rosemary, Joan en alle leraren/ leraressen.  Het waren stuk voor stuk bijzondere verhalen om te horen en er achter te komen wat een passie deze mensen stuk voor stuk hebben in hun werk maar vooral voor de kinderen. Ik was zwaar ontroerd en geraakt door hun verhalen.  Vooral lerares Betsy die met een inspirerend betoog de ronde afsloot. Ze vertelde vol passie hoeveel het haar deed om te zien dat kinderen met een getraumatiseerde, verwaarloosde achtergrond bij St. Mary Kevin een kans kregen op een beter leven en zelfs het haalde tot de Universiteit. Dat zij hier deelgenoot van MOCHT zijn en haar steentje aan kon bijdragen was de mooiste motivatie die met geen geld was te betalen.  Die kwam wel even binnen kan ik je zeggen, kippenvel !

Rosemary sprak daarna even sterk over waarom ze dit begonnen was en waarom ze deed wat ze deed en wilde zorgen dat de kaars die zij ontstoken had ook bleef branden na haar leven en ze juist de leraren daar voor nodig had. Alle dankbaarheid en lof werd overgebracht en mijns inziens was de meeting geslaagd. De complimenten vlogen over en weer en dit was voor hun een eerste keer om zo bij elkaar ze zitten en dingen te bespreken. Ook ik werd uitvoerig bedankt voor mijn bijdrage en de inzichten die ik ze had gegeven. Wellicht vanuit mijn bescheidenheid had ik zelf zoiets van “Uh en wat was dat nu precies ?”  Het zit ‘m hier juist in de aanwezigheid, net die ene kleine vraag stellen die bij hun meer impact heeft dan in mijn wereld waarbij ik het vanzelfsprekend vind.
We sloten af met een slot gebed waarna we nog even met z’n alle op de foto moesten zodat ze die Jeroen niet zouden vergeten.

Na de lunch had ik een gesprek met de financiële coördinator die verantwoordelijk is voor de Non-Orphans. Deze betalen een gedeelte schoolgeld en kwam ik erachter dat ook dit geen gemakkelijke taak was. Ouders konden het minimale bijvoorbeeld niet betalen omdat ze weinig geld hadden en St. Mary Kevin wilde op basis daarvan een kind niet afwijzen (iets wat ze helemaal niet kennen overigens). Het kwam in 50% gevallen ook voor dat de ouders die betaalde het niet op tijd deden of helemaal niks meer van zich lieten horen. Hoe los je zoiets op ? En welke consequentie zat hier aan ?? Niks want het kon toch niet zo zijn dat juist het kind daar de dupe van werd. We hebben gezocht naar oplossingen en vonden er zomaar eentje namelijk : Weet st. Mary Kevin wat de ouders voor beroep doen en in hoeverre kun je dat inzetten als betalingsmiddel. Stel vader is Elektricien en deze moet gemaakt worden in St. Mary Kevin, bellen we dan een bedrijf OF de vader van het kind. Dat laatste gebeurde niet en zou een prima oplossing zijn waardoor er ergens geld overblijft.

Na deze meeting zou ik alles gaan uitwerken echter waren er volop kinderen die het veel leuker vonden om te spelen … Jaja ze zijn er toch. Naast voetballen werd ik als klimrek, schommel rekstok en voodoo pop gebruikt. Foto’s maken vinden ze fantastisch en hun namen schrijven in m’n boekje.

Aangekomen bij mijn huisje stond Ivan, de muziek leraar voor de brassband, op de stoep. Hij wilde van mij weten hoe het leven in Nederland was en of er wellicht kans was op een baan voor hem in Nederland. Hij had een vrouw en twee kinderen en werkte zelf 3 dagen (3 uur in totaal) per week en wilde hun toch echt een beter leven geven waarbij hij dit niet zag in Uganda. Zijn leven was niet “difficult” maar het was “not easy”

We sloten af met het uitwisselen van muziek. Hij stond met open mond te luisteren naar The Maze van Herbie Hancock en Black Mote van Benjamin Herman … “ Deze muziek moet ik echt hebben om te spelen” Hij was geïnspireerd !