My name is ... ?

Vandaag stond in het teken van kennismaken … met zoveel mogelijk eigenlijk.
Na een prima eerste nacht zou ik om 09:00 ontbijten en zou Joan mij om 10:00  ophalen voor de tour rondom St. Mary Kevin.
Rond 09:00 stond Eddie op te stoep en heb ik met hem het over zijn wereld gehad en de mijne. Wat een verschillen en mooi om zijn verhaal en beleving te leren kennen.
Josephine (mijn kookkin en hulp in veel) maakte thee en heb samen met Eddie ontbeten. Joan kwam iets later dan gepland (11:20uur) mij ophalen voor de tour.

Als eerst kwam Rosemary (de oprichtster) mij nog verwelkomen. Wat een bijzondere vrouw en wat een warme ontmoeting vol dankbaarheid van mijn komst.
Voor mij nog steeds best onwerkelijk … want wat doe ik nu eigenlijk ?!

Daarna zijn Joan en ik alle klassen (7stuks) langs gegaan. En daar stond ik dan … voor de klas met alle kinderen die meteen opstonden om zeer correct en in koor aan te geven in welke klas ze zaten en hoe geweldig het leren wel niet was.

Na een korte introductie van Joan mocht ik mezelf in al die klassen voorstellen. Step out of your comfort zone begon dus maar meteen. Joan vroeg in iedere klas om te herhalen wat mijn naam. Ik hoorde veel … behalve mijn naam. In het jongste klasje vroeg Joan nog even wie het leuk vond om met mij te voetballen ed. Niemand stak zijn vingertje op … er waren 30 GROTE ogen en 15 GROTE monden die me alleen maar aanstaarde.

Het is ongelofelijk om te zien hoe groot St. Mary Kevin is, want naast dat het onderdak biedt aan +- 300 kinderen is het ook een thuis voor leraren en alle andere hulp die ze krijgen van vrijwilligers. Een manier om iets terug te kunnen doen aangezien ze niet iedereen kunnen betalen. Wat me opvalt is hoe armoedig ze leven ondanks het fantastische werk wat ze doen. Van privacy is geen spraken en mijn eerste aanname is  dat je toch een enorme drang en overtuiging moet hebben om dit dag in dag uit te kunnen en willen doen.

Joan vertelt en laat vol trots de vele projecten zien waarbij mag blijken dat de kinderen op vele manieren, naast primary school, worden bezig gehouden. Daarnaast laat ze ook de projecten zien waar ze nog mee bezig zijn en deze liggen meer op het gebied van renovatie, verbouwing en af maken.

Geld is daarbij het issue. Ze beginnen ergens aan en dat komt er iets tussendoor waardoor ze dat project moeten stilleggen en de prioriteit ergens anders moeten leggen.

Ik heb tijd nodig om al deze indrukken op me in te laten werken en besluit de rest van de dag wat te lezen en gesprekken verder aan te gaan met Eddie.
Al snel komen er diverse kinderen aan mijn deur nieuwsgierig kijken maar vooral lachen. Ik heb het idee dat ik continue wordt uitgelachen. Ik verwelkom ze hartelijk en vraag of ze binnen willen komen en zo heb ik een uur een gesprek met 4 jonge meisjes tussen de 8 en 12 over hun wereld. Hun verhalen, hoe schrijnend ze af en toe ook zijn, zitten vol dromen en kansen die ze zien zo kom ik er weer een beetje meer achter hoe de wereld hier in Oeganda is.

Josephine heeft mijn eerste warme maaltijd klaar gemaakt.
Aardappelen met wortel en gesneden bonen, met als toetje (zoals ze zelf zegt een echte delicatesse) Ananas. En ik heb t idee alsof ik voor de eerste keer echt ananas heb gegeten zoals ie hoort te zijn.
Voor de avond staat er rijst met “Eggplant” op t menu … waarbij ze twijfelt of ik het lekker ga vinden. Ik ben overal voorin dus ik laat me verrassen.

Samen met Eddie hebben we nog even inkopen gedaan in een supermarkt. Ook even een belevenis … de eerste keer op een Boda Boda (bromfiets). Met z’n drieeen scheurend over de stoffige zandpaadjes berg op … dat halen we niet en stappen maar even af. De terugweg was nog wat spectaculairder want we moesten diezelfde berg ook af en die was stijl, glibberig en met tegenliggend verkeer een hele kunst om het voor elkaar te krijgen. De chauffeur had er geen moeite mee en trok t gas vol open.
Veilig en wel thuis gekomen en genoten van het heerlijke eten van Josephine.