Touched

Vrijdag een aantal keer over het schoolplein gelopen en ik blijf het bijzonder vinden dat de kinderen hoe enthousiast ze zijn als ze die vreemde witte man zien. De afgelopen dagen heb ik best wel wat gesprekken gehad over de kinderen op st. Mary Kevin en een aantal verhalen gehoord over hun achtergrond. Ze hebben diepe indruk op me gemaakt . Zeker de helft van alle kinderen mist 1 of 2 ouders door Aids sterfte of oorlog. De andere helft van de kinderen komen veelal uit zeer armoedige gezinnen. Zo is hier as zondag een ouder- en verzorgers dag. Zeer benieuwd hoe de opkomst zou zijn vroeg ik hiernaar bij Maria (coördinator van de non-orphans). Ze vertelde dat ze dit op voorhand nooit kon zeggen en het zeer afhankelijk was OF de ouders genoeg geld hadden om de rit naar St. Mary Kevin te maken. Ik begreep dit in eerste instantie niet maar na wat doorvragen over de situatie van de ouders deed me dit echt veel. Hoe erg moet het zijn om je kind naar een school te sturen om hem/ haar een beter leven te gunnen en je niet eens geld hebt om je eigen kind 1x per maand te bezoeken. Het heeft de afgelopen dagen veel in mijn hoofd rondgespookt en kan het nog moeilijk een plek geven.
Het spreekt van kracht dat de kinderen nog zoveel lachen en plezier maken in deze omstandigheden iets wat St. Mary Kevin toch mooi voor elkaar heeft gekregen.

Afgelopen vrijdag heeft Josephine me geleerd Eggplant te maken. Een bijzonder moment om met deze lieve vrouw tijd door te brengen. Ze leeft al ruim 7 jaar op St. Mary Kevin en zorgt hier voor de kinderen, kookt en wanneer er gasten in het guesthouse zijn zorgt ze voor diner, de was en schoonmaak. Ze komt iedere ochtend even kijken hoe het met haar “ Son”  gaat. Wat een zorgzaamheid en liefde geeft ze me, onvoorwaardelijk.
Tussen het koken door verteld ze me haar verhaal. De reis die begon op haar 17e  toen ze bij haar ouders vertrok om met haar grote liefde verder te leven. Ze produceert (zoals ze dit zelf zegt) 4 prachtige waarop haar man besluit bij haar weg te gaan omdat ze hem geen zoon geeft. Wat een cultuurshock !
Ze staat er alleen voor en zonder werk en dak boven haar hoofd besluit ze 2 dochters onder te brengen bij familie en terug te gaan naar haar ouders. Hier is ze niet meer welkom en zoekt een thuis bij haar broer. Hier kan ze blijven maar de andere twee dochters dient ze ergens anders onder te brengen want er is voedsel en geld te kort om ook hun te helpen. Ze komt op een geven moment haar ex man weer tegen en voor mij niet te begrijpen wordt ze weer zwanger. Dit maal van een zoon maar haar ex wil er niks van weten. Ze is de wannhoop nabij tot ze door een vriend die leraar is op St. Mary Kevin gekoppeld wordt aan Rosemary. Die staat met open armen voor haar. Haar zoon mag de basisschool volgen, ze krijgen onderdak en eten als Josephine als vrijwilligster wilt meehelpen op het weeshuis.
Ik vroeg haar hoe ze gemotiveerd bleef ook wetende dat haar zoon de basisschool heeft afgerond.“ Dit is onvoorwaardelijke familie voor mij, ergens een baan accepteren en zelf iets opnieuw opbouwen zie ik niet als mijn toekomst. Ze hebben mij hier zoveel gegeven dat ik wil blijven … ze hebben me gered en daarnaast ben ik nu ook moeder van de (non) orphans die laat ik nooit in de steek”
WAUW … zeer geraakt lag ik s’ avonds onder mijn klamboe dit te verwerken met een aantal grote tranen. Wat vond ik t speciaal dat ze haar verhaal aan me wilde vertellen en wat een bewondering heb ik nog meer voor Josephine als Rosemary.

Zaterdag nam Eddie mij mee naar een recording studio van een vriend van hem om verder te werken aan een van de vele nummers die ze maken. Ik wist niet wat ik kon verwachten en na een tweetal bomvolle (ik telde 18 man in een klein busje) taxi’s en een kleine wandeling verder kwamen we bij een huis terecht. Schoenen uit en wachten in een kamer totdat er plek voor ons was in de studio. Na 20 minuten konden we verder komen en liep ik een donker klein kamertje met een black light binnen. De muren waren behangen met grote lakens voor een betere akoestiek zo liet ik me vertellen. Er was ook in een naastgelegen ruimte een opname gedeelte voor zang. Achter een klein mengpaneel, keyboard en 2 computerschermen zat DE producer. Een jonge getalenteerde kerel die al menig Oegandees hit had gemaakt. Ik werd meteen gevraagd naar mijn mening over hun nieuwe productie en wat daar nog aan moest worden toegevoegd. Uhmmm ja … jee wat moet ik daar op zeggen? Tis een kwestie van smaak en wanneer is muziek nu echt af ? Ze stonden enorm open voor mijn mening en zo hebben we samen een en ander veranderd. Ik vond het heel bijzonder aangezien ik dit ook nog nooit gedaan had. We waren lekker bezig toen … de stroom uitviel.  We hebben tijdens die black-out het vooral over muziek gehad … heerlijk !
Ze waren zwaar vereerd dat ik was gekomen en de ene artiest na de andere wilde even met mij praten en me vol trots hun nieuwe productie laten horen op hun telefoon. Ik was onder de indruk van hetgeen ik te horen kreeg. Niet altijd mijn smaak maar ik vond het knap hoe ze het met weinig budget, middelen en apparatuur voor elkaar kregen om dit geluid te produceren. We wisselde emailadressen uit en ze hoopte dat ik iets in Europa kon regelen zodat ze eindelijk konden doorbreken in een land waar muziek echt gewaardeerd werd.

Ik begreep dat binnen Uganda dit zeker niet het geval was en wanneer je je plaat wilde draaien in een club of op de radio je fors geld moest betalen. Wanneer je single mogelijk te goed was dan zorgde de rijkere er wel voor dat zij de radio/ DJ betaalde om het niet te draaien… ik snapte er niks van … wat een rare wereld.
We zijn vertrokken aangezien de stroom na ruim een uur er nog niet was maar eerst wilde iedereen nog individueel met me op de foto en werd ik nogmaals zeer bedankt voor mijn komst. Het was voor hun een eer. Best een vreemd gevoel maar ook speciaal dat je aanwezigheid zo gewaardeerd wordt en het als niet vanzelfsprekend wordt gezien.

We eindigde de avond in een plaatselijk restaurant want Eddie wilde graag 2 voetbalwedstrijden zien. Deze witte vrind zat met 40 Oegandese te genieten van hun aanwezigheid. Ook hier viel uiteraard de stroom weer eens uit, gelukkig hadden ze een generator en konden we kijken naar de rentree van Suarez tijdens Barcelona – Real Madrid. Ik werd door een van de mannen nog even getipt “ Watch out for him, he bites you!” Eddie had genoten en ik had een prima avond met zeer enthousiaste mannen.